ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΈΝΟΙ ΕΝΩΘΕΊΤΕ

                                          Puerta del Sol                                             Πλατεία Συντάγματος


Πλατεία Συντάγματος, πλατεία του Ήλιου, δύο διαφορετικές πλατείες σε δύο διαφορετικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με ένα κοινό παρανομαστή την αγανάκτηση. Αγανάκτηση απέναντι στην οικονομική εξαθλίωση, αγανάκτηση απέναντι στο πολιτικό σύστημα, αγανάκτηση απέναντι στους ισχυρούς.


Το κίνημα των αγανακτισμένων που εκδηλώθηκε σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη εμπνεύστηκε από το βιβλίο του Stéphane Hessel Indignez-vous!, στα ελληνικά Αγανακτήστε. Αποφασισμένος να αλλάξει τον κόσμο ο 93χρονος Stephane Hessel, φιλόσοφος που ήταν μέλος της γαλλικής αντίστασης και πήρε μέρος στη σύνταξη της Οικουμενικής Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, θέλει να ξυπνήσει συνειδήσεις. Επιθυμεί να επηρεάσει τους νέους, επιθυμεί να πάψουν να είναι αδιάφοροι, να σκεφτούν και να συνειδητοποιήσουν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσω μια ειρηνικής διαδήλωσης. Τους παρακινεί να αφήσουν τη σιωπή και να υιοθετήσουν μια ενεργή στάση, πάντα ειρηνική για να κερδίσουν μια καλύτερη κοινωνία. Το βιβλίο του δεν αναφέρεται μόνο στην κοινωνία της Γαλλίας, αλλά έχει παγκόσμιο χαρακτήρα.


Indignados 
Οι indignados της Ισπανίας έκαναν την αρχή στις 15 Μαΐου, παραμονή δημοτικών εκλογών, γι' αυτό πήραν το όνομα 15-Μ. Χιλιάδες μαδριλένοι χωρίς να υποστηρίζουν κάποιο κόμμα συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία "Puerta del Sol" με κεντρικό μήνυμα "Αληθινή Δημοκρατία Τώρα". Το κίνημα των Ισπανών αγανακτισμένων εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις, Βαρκελώνη, Βαλένθια, Σεβίλη συμμετείχαν ενεργά. Το πολυπληθές κίνημα, νέοι, άνεργοι, φοιτητές, δημόσιοι υπάλληλοι, απαιτεί ριζική πολιτική αναμόρφωση και κοινωνική αλλαγή  που θα συνεπάγεται μικρότερη δύναμη των μεγαλύτερων παραδοσιακών κομμάτων και του επιχειρηματικού κόσμου, αυτών που όπως ισχυρίζονται οι αγανακτισμένοι, ευθύνονται για την οικονομική κρίση, που στην Ισπανία έχει ως αντίκτυπο την αύξηση της ανεργίας στους νέους.

                                                             Αγανακτισμένοι στη Βαρκελώνη


Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα
 Δέκα μέρες μετά το κίνημα της αγανάκτησης μεταφέρεται και από την Ισπανία στην Ελλάδα, αφορμή ένα σύνθημα, που δεν έχει εξακριβωθεί έως τώρα, και αφορούσε τη χώρα μας "Ησυχία μη ξυπνήσουμε τους Έλληνες". Είτε ισχύει είτε όχι, σημασία έχει ότι οι Έλληνες ξύπνησαν και άρχισαν τις κινητοποιήσεις. Στις 25 Μαΐου 30 χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν μπροστά από τη βουλή για να εκφράσουν την αγανάκτηση τους στην Τρόϊκα και στα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης. Το ραντεβού έγινε καθημερινό, στις 6μ.μ στην πλατεία Συντάγματος. Πολίτες από όλα τα μέρη της Ελλάδας συρρέουν για να φωνάξουν δυνατά την εναντίωση τους για τις αυθαιρεσίες του παρελθόντος. Κόμματα, πολιτικές απόψεις και συμφέροντα δεν χωρούν σ'αυτήν τη συγκέντρωση, ακόμα και αν υπάρχουν δεν αποκαλύπτονται, γιατί οι κατσαρόλες και οι ανοιχτές παλάμες που ήταν προνόμιο των πολιτικών, θα στραφούν εναντίον τους.

                                                                 Οι Έλληνες αγανακτισμένοι
Ειρηνικό κίνημα
 Πρόκειται όμως για ένα κίνημα απολύτως ειρηνικό, όπως ακριβώς υποστηρίζει και ο εμπνευστής του Stephane Hessel. << Πρέπει να καταλάβουμε ότι η βία γυρίζει την πλάτη στην ελπίδα>> γράφει.


Η Ζωή 26χρ. άνεργη εδώ και ένα χρόνο, έχει κατασκηνώσει στο Σύνταγμα για να δείξει την οργή της ειρηνικά : "Είναι μια αυθόρμητη κίνηση που έπρεπε να είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, ωστόσο χρειάστηκε καιρός και αρκετές πορείες για να καταφέρουμε να συγκεντρωθούμε όλοι ειρηνικά, δίχως φασαρία"


Αν και ο κύριος λόγος διαμαρτυρίας είναι τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα, ωστόσο όπως λέει και το πανό στο σιντριβάνι του συντάγματος, στην "Ήρεμη πλατεία" χωράνε όλα τα κινήματα που θέλουν να διαμαρτυρηθούν ήρεμα χωρίς βία. Στο βιβλίο Αγανακτήστε, που έχει πουλήσει πάνω από 1.500.000 αντίτυπα στην Γαλλία, ο συγγραφέας του δηλώνει την αγανάκτηση του για την κατάσταση της Παλαιστίνης και στις συγκεντρώσεις όμως των αγανακτισμένων φιλοξενούνται ομάδες που διαδηλώνουν ειρηνικά υπέρ των αγώνων των Παλαιστινίων.


Κοινωνικά μέσα, σύμμαχοι των αγανακτισμένων
Όλα ξεκίνησαν από το διαδίκτυο και συγκεκριμένα από την αγανακτισμένη νεολαία που διαμαρτυρόταν για το δυσοίωνο μέλλον της πατρίδας της. Αυτό το μικρό group όμως γιγαντώθηκε και βγήκε στους δρόμους και κατάφερε να τραβήξει την προσοχή και τη συμπάθεια χιλιάδων ανθρώπων, που συγκεντρώθηκαν μαζί τους για να διαμαρτυρηθούν και να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα στην πολιτική εξουσία. Το ειρηνικό κίνημα οργανώθηκε μέσω του internet χωρίς καμία προπαγάνδα, απλά και αυθόρμητα. Οι Ισπανοί με το facebook kai to twitter οργάνωσαν τη συγκέντρωση και κατά τον ίδιο τρόπο δημιουργήθηκε το ελληνικό κίνημα για να διαμαρτυρηθεί για τα οικονομικά μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης. Το πρώτο group στο facebook καλούσε τους πολίτες της Αθήνας να συγκεντρωθούν μπροστά στη βουλή για να δηλώσουν τη δυσαρέσκεια τους. Τις επόμενες μέρες παρόμοια group δημιουργήθηκαν και για άλλες πόλεις της Ελλάδας, που καλούσαν τους δημότες να βγουν στις κεντρικές πλατείες για να διαδηλώσουν.


           Είναι σίγουρο ότι οι αγανακτισμένοι θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον, αφού έχουν δώσει ραντεβού για επόμενες συγκεντρώσεις ακόμα μεγαλύτερες από τις σημερινές. Αυτό που πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα είναι ο απόλυτα ειρηνικός χαρακτήρα αυτού του ανεξάρτητου κινήματος.

                                          ΠΕΘΑΝΕ Ο ΣΑΙ ΜΠΑΜΠΑ

 O Sai Baba ένας από τους πιο δημοφιλείς πνευματικούς ηγέτες της Ινδίας, πέθανε στα 84 του χρόνια.

Κατέληξε από καρδιακό επεισόδιο στο νοσοκομείο της γενέτειρας του, Puttaparthi, στο οποίο νοσηλευόταν από τον Μάρτιο, εξαιτίας των καρδιολογικών προβλημάτων που είχε.


 Ανάμεσα στους εκατοντάδες ακολούθους του, είναι πολιτικοί, βιομήχανοι και γνωστοί αθλητές. Γνωστός για την περίεργη κόμη, αφού διέθετε μεγάλη αφάνα, και για την πορτοκαλί τουνίκ του, απέκτησε τους οπαδούς του στη Δύση, κυρίως στη δεκαετία του 70, μιας και τον ευνοούσε το κίνημα των χίπις. 


 Το πνευματικό του κέντρο αποτελεί τόπο λατρείας για πολλές προσωπικότητες της Ινδίας, όπως ο πρόεδρος Pratibha Patil και ο πρώτος υπουργός Μanmohan Sighn, οι οποίοι παρευρέθηκαν στα γενέθλια του αυτό τον χρόνο.

" Ο Sai Baba ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος που ενέπνευσε χιλιάδες ανθρώπους, ζούσε μια ηθική ζωή, ακολουθώντας την αλήθεια, ήταν καθοδηγούμενος από την ειρήνη, την αγάπη, και όχι από την βία."είπε ο Sighn την ημέρα του θανάτου του Baba.

Στα 14 του χρόνια συνειδητοποίησε τη «θεϊκή του καταγωγή» και καθισμένος κάτω από ένα δέντρο για 3 μέρες , όπου μετέπειτα οικοδόμησε εκεί το πνευματικό του κέντρο Prashanti Nilayam, κήρυξε για πρώτη φορά.

Έγινε διάσημος για τα θαύματα του. Οι μυστικιστικές του ικανότητες, με τις οποίες εμφάνιζε φαγητό από το πουθενά, ή έβγαζε κοσμήματα και ρολόγια χρυσά από το στόμα, αμφισβητήθηκαν από πολλούς.  

  Ο Sai Baba είχε κατηγορηθεί και για σεξουαλικά σκάνδαλα από πιστούς που τον ακολουθούσαν, αν και δεν κατηγορήθηκε ποτέ επίσημα από την αστυνομία.

 ΠΕΘΑΝΕ Ο SAI BABA

                                                          

Χιλιάδες άνθρωποι στην Ινδία και στο εξωτερικό πενθούν το θάνατο του Sathya Sai Baba, ενός δημοφιλή αλλά και ταυτόχρονα πολύ αμφιλεγόμενου πνευματικού γκουρού που κατέκτησε το κίνημα των χίπις με την αισθητική του αλλά και με τα “θαύματά”  του.  Ο Sai Baba, που αυτοαποκαλούταν θεός, σε ηλικία 84 χρόνων υπέκυψε σε ανεπάρκεια πολλαπλών οργάνων κατά την περίθαλψη του σε νοσοκομείο που ο ίδιος ανήγειρε στην γενέτειρα του Πουταπάρτι.

Ο Sai Baba, του οποίου το αληθινό όνομα είναι Sathyanarayana Raju, αριθμεί χιλιάδες θαυμαστές, ανάμεσα τους , επιφανείς πολιτικοί, αθλητές και ηθοποιοί, τον οποίο θεωρούσαν ως την ενσάρκωση της ινδικής  αγίας τριάδας , η οποία αποτελείται από τους Brahma, Vishnú y Shiva.

Γνωστός για τα θαύματα του.

Γεννήθηκε το 1926 σε μια φτωχή οικογένεια, στα 14 του χρόνια συνειδητοποίησε τη «θεϊκή του καταγωγή» και καθισμένος κάτω από ένα δέντρο για 3 μέρες , όπου μετέπειτα οικοδόμησε εκεί το πνευματικό του κέντρο Prashanti Nilayam, κήρυξε για πρώτη φορά.

Έγινε διάσημος για τα θαύματα πολύ αργότερα. Οι μυστικιστικές του ικανότητες, με τις οποίες εμφάνιζε φαγητό από το πουθενά, ή έβγαζε κοσμήματα και ρολόγια χρυσά από το στόμα, αμφισβητήθηκαν από πολλούς.  Ο Sai Baba είχε κατηγορηθεί και για σεξουαλικά σκάνδαλα από πιστούς που τον ακολουθούσαν, αν και δεν κατηγορήθηκε ποτέ επίσημα από την αστυνομία.

Ο Sai Baba, ο οποίος είχε δηλώσει ότι θα πεθάνει στα 96 του χρόνια, είναι γνωστός για την ‘άφρο’ κόμη του και τη πορτοκαλί ενδυμασία του. Τη δεκαετία του 70 απέκτησε πολλούς ακολούθους στη Δύση εξαιτίας του κινήματος των χίπις, ενώ σήμερα λατρεύεται σε περισσότερες από 100 χώρες στον κόσμο. Το πνευματικό του κέντρο αποτελεί τόπο λατρείας για πολλές προσωπικότητες της Ινδίας, όπως ο πρόεδρος Pratibha Patil και ο πρώτος υπουργός Μanmohan Sighn, οι οποίοι παρεβρέθηκαν στα γενέθλια του αυτό τον χρόνο.

Οι απάτες.

Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των κατηγοριών για απάτη, εγκατέλειψε τα θαύματα και ασχολήθηκε με τα κοινωνικά προβλήματα, έχοντας προσφέρει πάνω από 9 εκατομμύρια δολάρια σε δωρεές. Στο Πουταπάρτι σήμερα υπάρχουν δεκάδες σχολεία, ξενοδοχεία, ένα πανεπιστήμιο, ένα αεροδρόμιο και ένα νοσοκομείο στο οποίο οι γιατροί, που είναι ακόλουθοι το Sai Baba, εργάζονται έναντι συμβολικής αμοιβής και εξυπηρετούν τους φτωχούς κατοίκους.

Η σωρός του αποφασίστηκε να παραμείνει εκτεθειμένη στο κοινό για 2 μέρες , που ήθελε να τον προσκυνήσει, να τον δει και να εκφράσει τη θλίψη του, πριν αρχίσει το τελετουργικό της  ταφής. Οι αρχές της περιοχής έχουν λάβει ισχυρά μέτρα σε περίπτωση που οι πιστοί προβούν σε βίαια επεισόδια μεταξύ τους.

Λ... όπως λάδι.

 Είναι το πρώτο λάδι πολυτελείας στον κόσμο, το πρώτο λάδι στο οποίο αναγράφεται η ultra premium κατηγορία του.

                                           

 O Γιώργος Κολιόπουλος είδε το ελληνικό λάδι ως «υγρό

 χρυσό» και το εξήγαγε από το Χονγκ Κονγκ ως τα Harrods.

Για να λανσάρω το «λ» το 2007, έστειλα 80 χειροποίητες κασετίνες με κούριερ σε trendsetters και δημοσιογράφους γκουρμέ. Στην Ντονατέλα Βερσάτσε, στον Ιαν Σράγκερ, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης του Studio 54 και δημιουργός του πρώτου boutique hotel μαζί με τον Φίλιπ Σταρκ, στους «Los Angeles Times» και στους «New York Times». Οχι απαραίτητα για να τους κάνω πελάτες, αλλά για να διαδοθεί το «λ» μέσω του word of mouth. 

Οι πρωτιές του «λ» είναι πολλές. Είναι το πρώτο λάδι πολυτελείας στον κόσμο, το πρώτο λάδι στο οποίο αναγράφεται η ultra premium κατηγορία του, το πρώτο επίσης με συσκευασία λευκών αποχρώσεων σε αντίθεση με τα γήινα χρώματα που έχουν τα υπόλοιπα. Είναι το πρώτο σε τόσο ακριβή συσκευασία δώρου παγκοσμίως (€ 150 ή $ 180), αλλιώς € 41 το μπουκάλι (500 ml). Το «λ» αναβαθμίζει εξίμισι φορές την προστιθέμενη εξαγώγιμη αξία του ελληνικού ελαιόλαδου στο εξωτερικό. 

    Αυτό που συνηθίζω να λέω είναι ότι το «λ» είναι το πρώτο λάδι που δεν φτιάχτηκε από ελιές αλλά από βιβλία. Είναι καρπός εγκεφαλικής σκέψης. Με βοήθησαν τα διαβάσματά μου. Κυρίως ο Πίντσον. Είναι σαν να ανατρέπει όλο το Σύμπαν, να πριονίζει το στάτους κβο. Βασικότατη επιρροή μου θεωρώ τον Στέλιο Ράμφο, ο οποίος στα βιβλία του ασχολείται με το τι φταίει στον ελληνικό ψυχισμό και δεν μπορεί να προαχθεί. «Ο καημός του ενός» με εκφράζει απόλυτα. Και βεβαίως ο αρχιτέκτονας Ζενέτος, γιατί πιστεύω ότι οι πρωτοπόροι στην Ελλάδα πάντα αισθάνονταν μια μοναξιά. Την έχω βιώσει. Από οικονομικής απόψεως, αλλά και επειδή δεν με καταλάβαινε κανείς

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Ελλάδας δεν ενισχύει την επιχειρηματικότητα. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνεις και αντί τουλάχιστον να πουν «προχώρα», μόνο σε αποθαρρύνουν. Κατέληξα ότι έπρεπε να κάνω τη δική μου υπέρβαση. Είπα: «Ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως μου τον έχουν μάθει στην Ελλάδα, όπου όλα είναι ένα ακίνητο σύμπαν. Στον κόσμο μπορεί να υπάρχει ρευστότητα». Επρεπε όμως πρώτα να φτιάξω τον εαυτό μου. Να φτάσω στο «μηδέν». Αποκαθήλωσα πλήρως την Ελλάδα και είπα: «Δεν αξίζουμε τίποτε». Αυτό είναι και το μυστικό για την αυτογνωσία του Νεοέλληνα. Πρέπει να δεις τον εαυτό σου ως μηδενικό για να ξαναβρείς το ένα σου, να δημιουργήσεις. Είτε είσαι επιχειρηματίας είτε δάσκαλος.

    Εκανα το πρώτο πολυτελές αγαθό από ελληνικά χέρια. Είμαστε χρόνια καταναλωτές πολυτελών αγαθών, αλλά δεν ξέρουμε τον τρόπο για να τα δημιουργήσουμε εμείς. Εφερα το premiumization που εφαρμόζεται χρόνια στα ποτά, στο λάδι. Η κατηγορία ultra premium δεν υπήρχε, αλλά αποφάσισα να το πω εγώ έτσι επειδή έτσι μου αρέσει. Είναι το πρώτο λάδι που χρησιμοποίησε αυτήν την ιδέα μάρκετινγκ.

    Πλούσιος δεν έγινα, αλλά συνεχίζω, αυτή είναι η τρέλα μου. Το ότι κατάφερα και άλλους να παθιαστούν με το προϊόν μου, σημαίνει ότι πέτυχα.

 Η Speiron δεν είναι εταιρεία των τζίρων. Τη φαντάζομαι μικρή και ταγμένη, α λα Rolls-Royce. Εχωκάνει κάτι μοναδικό σε παγκόσμια κλίμακα, και αυτό ήθελα. Το επόμενο προϊόν θα είναι τρόφιμο ή ποτό και θα εντυπωσιάσει εξίσου. Δεν μπορώ να σας πω τι θα είναι. Μόνο ότι μάλλον θα προκαλέσω μεγάλο πρόβλημα σε έναν φιλικό λαό. Μόλις λανσάρισα το πρώτο υπογεγραμμένο ελαιόλαδο στον κόσμο. Μπορείς να το παραγγείλεις με την υπογραφή σου πάνω ως μεταξοτυπία, είναι limited production, αριθμημένο μπουκάλι, και περικλείεται σε χειροποίητη κασετίνα από λευκό λακαρισμένο μασίφ ξύλο, με δύο πλακέτες λευκόχρυσου. Η τιμή του, 11.000 ευρώ. 

                        ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ 

   Με πτυχίο Νομικής και προϋπηρεσία σε διαφημιστική ως copywriter, ο Γιώργος Κολιόπουλος έγινε ο επιχειρηματίας που είδε το ελληνικό λάδι ως τον «υγρό χρυσό» που είναι, και εξ Αττικής ορμώμενος εισέβαλε σε Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Αμπου Ντάμπι, αλλά και στα ράφια του Harrods, γεγονός που στάθηκε αφορμή για να αποτελέσει ένα από τα παραδείγματα επιτυχημένης επιχειρηματικότητας στην ομιλία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ. 

Το κόμμα του "κανένα"

  Βροντερό παρόν και σε αυτές τις εκλογές έδωσε ο γνωστός πια "κανένας". Μόνο που αυτή τη φορά ο "κανένας" εκφράστηκε όχι μόνο με το λευκό και το άκυρο, αλλά κυρίως με την άρνηση άσκησης του εκλογικού δικαιώματος. Συνειρμικά η λέξη δικαίωμα φέρνει στο νου τη λέξη δημοκρατία, η οποία με τη σειρά της ταυτίζεται με τη λέξη ελευθερία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ελευθερία να συμμετέχεις στις εκλογές, ψηφίζοντας ή ελευθερία να απέχεις. Η ψήφος είναι το ιερότερο δημοκρατικό δικαίωμα που απεκτήθη μετά κόπων και βασάνων και σήμερα θεωρείται απλά cool. Το περίεργο είναι ότι εν καιρώ δικτατορίας οι πολίτες θεωρούσαν και απαιτούσαν τη ψήφο ως υποχρεωτική διαδικασία και εξεγείρονταν όταν δεν την είχαν, ενώ σε περίοδο δημοκρατίας  το συνταγματικό αυτό δικαίωμα αποτελεί απλά επιλογή. Αυτή η θεώρηση όμως της ψήφου ως επιλογής, είναι πιθανό να οδηγήσει σε μία "συνειδητή" χούντα, η οποία να σημαίνει παράδοση άνευ όρων σε επιλογές στρατευμένων μειοψηφιών;

  Οι απέχοντες, που λανθασμένα αποκαλούνται "αχρείοι" από ορισμένους πολιτικούς που παρερμηνεύουν τον Θουκυδίδη, πιστεύουν ότι με τη στάση τους δίνουν ένα μήνυμα στην εξουσία. Μήνυμα όμως οργής που αποτελεί δίκοπο μαχαίρι, γιατί ναι μεν από τη μία αποτελεί ιδεολογία και δείχνει το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα, από την άλλη όμως δίνεται η ευκαιρία σε λίγους ψηφοφόρους να αποφασίζουν. Στην ουσία η αποχή δε μετράει, καθώς και τις ψήφους τους θα λάβουν οι πολιτικοί, αλλά και τα ποσοστά και ας είναι βάσει λιγότερων ψηφοφόρων,   θα έχουν το άλλοθι των έγκυρων ψήφων και θα εφησυχάσουν. Οι πολιτικοί λοιπόν θα εκλεγούν είτε με 3 ψήφους είτε με 500. Το ερώτημα είναι, ποιό το νόημα της αποχής; Η αποχή ίσως θα πρέπει να θεωρείται ως μία προειδοποίηση και όχι ως λύση αυτή καθεαυτή. Προειδοποίηση της αγανάκτησης και της απογοήτευσης των νέων που βλέπουν το μέλλον τους δυσοίωνο. Μία παιδεία ελλιπή, μία χώρα που δεν φρόντισε να εξασφαλίσει στη μελλοντική γενιά μία αξιοπρεπή ζωή. Βέβαια η  οργή αυτή των νέων οδηγεί, όπως συνέβη σε αυτές τις εκλογές, στην εξομοίωση "όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, άρα δε ψηφίζω και απλά παρακολουθώ ή απολαμβάνω τον ήλιο στο κλεινόν άστυ". Και έτσι η προειδοποίηση μετατρέπεται σε λύση του καναπέ.

  Αν θεωρήσουμε ότι το μήνυμα της νεολαίας με την αποχή είναι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος , η παλιά γενιά τι μήνυμα περνά; Το μήνυμα ίσως της γενικής αλλαγής πολιτικής νοοτροπίας; Γιατί είναι υποκριτικό το γεγονός να απέχεις από το εκλέγειν όταν εσύ ο ίδιος έχεις συμβάλλει στην πολιτική διαφθορά με τις πελατειακές σχέσεις, σου τάζω ψήφο μου τάζεις δουλειά. Έτσι η παλιοί απέχουν για να προειδοποιήσουν τις κυβερνήσεις που διέφθειραν οι ίδιοι ή απέχουν γιατί πραγματικά ποτέ δε συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία;

   Η αμφιλεγόμενη αποχή σύμφωνα με τους αισιόδοξους θα αντέξει στο χρόνο και θα συμβάλλει στη διόρθωση του πολιτικού μηχανισμού ή  σύμφωνα με τους απαισιόδοξους μακροχρόνια θα ιδρύσει  μια δεύτερη χούντα, όπου η πολιτική χειραγώγηση αυτή τη φορά θα είναι κοινά αποδεκτή.

  Ο "κανένας" με τα υψηλά ποσοστά, μπορεί μια μέρα να κυβερνήσει και μετά πως θα απαλλαγούμε από αυτήν την κυβέρνηση ή κυριολεκτικά την ακυβερνησία, με τη συμμετοχή;

Η "ωραία"...κρίση

  Τα τελευταία δύο χρόνια η καθημερινή μας ενημέρωση από τα διάφορα μέσα επικοινωνίας χαρακτηρίζεται από απαισιοδοξία. Η οικονομική κρίση που έχει πλήξει τη χώρα μας πρωταγωνιστεί παντού. Τα πολλαπλά μηνύματα πτώχευσης, οικονομικής αστάθειας ή καλύτερα οικονομικής κατάρρευσης εντείνουν το ήδη άσχημο κλίμα που έχει δημιουργηθεί τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Η μιζέρια που μας διακατέχει εξαιτίας των σοβαρών τωρινών, αλλά πολύ περισσότερο μελλοντικών, επιπτώσεων, ίσως θα πρέπει να μπει στο περιθώριο και να αντικατασταθεί από τη θετική σκέψη. Είναι γνωστό, πιάσαμε πάτο, αλλά όσοι βρίσκονται εκεί σκέφτονται πώς θα ορθοποδήσουν ξανά για να βρεθούν στην κορυφή. Θα πρέπει λοιπόν η κρίση να θεωρηθεί ως ευκαιρία αλλαγής, ως ευκαιρία όμως ουσιαστικής αλλαγής. Να θεωρηθεί ως ένα ξυπνητήρι που θα μας ξυπνήσει από τη βαθιά μας λήθη. Ακούγεται θετικιστικό γιατί η κρίση και η πτώχευση είναι σοβαρά θέματα, είναι, όντως, αλλά τι παραπάνω μπορούμε να πετύχουμε αν περιοριστούμε μόνο στα "στραβά" της κρίσης;  Άλλωστε η κρίση είναι κάτι που έχουμε αντιμετωπίσει και στο παρελθόν, κάτι που έχουμε ξαναζήσει ως λαός και αποτελεί τη φυσική κατάληξη ενός φθαρμένου πολιτικού συστήματος. Το πολιτικό σύστημα που είχαμε μέχρι σήμερα απέτυχε, τα μεγάλα κόμματα με την κακοδιαχείριση των πόρων, έφεραν το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο.  ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλά και οι λοιποί, έστω και με καθυστέρηση μπορούν να εκμεταλλευτούν θετικά την κρίση και να αλλάξουν το πολιτικό τους γίγνεσθαι. Η "κακή" κρίση ας γίνει κινητήριος μοχλός αλλαγής, αλλαγής των αρνητικών στοιχείων της κρίσης με τα "θετικά" της στοιχεία. Βέβαια αυτή η ευκαιρία αλλαγής δεν ισχύει μόνο για τους έχοντες εξουσία, επιβάλλεται να αλλάξουμε και εμείς και να αδράξουμε την ευκαιρία που μας δίνεται για ένα ευοίωνο μέλλον. Η αντίληψη ότι μόνο τα λάθη των πολιτικών έχουν φέρει αυτήν την κατάσταση είναι λανθασμένη, η αντίληψη ότι οι πολιτικοί είναι πιόνια των κομμάτων και η ευθύνη είναι μόνο δική τους, μόνο αλλαγή δε θα φέρει. Ο καταμερισμός της ευθύνης  για το Δ.Ν.Τ, το Α.Ε.Π, τον προϋπολογισμό, το μνημόνιο είναι μονομερής, η απαλλαγή από το βάρος της ευθύνης των πολιτών έφερε την επανάπαυση τους. Ο J.F . Kennedy σε ομιλία του είχε πει το μνημειώδες : 

" Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ γι αυτήν"  

  Η πραγματική κρίση θα είναι η μη κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Η θετική εκμετάλλευση της κρίσης όσο παράδοξη και παράξενη και αν ακούγεται τελικά μπορεί και να είναι ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπιση της. Η "ωραία" κρίση μπορεί και να βρει τη λύση.

Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά...

  Το ταλέντο του κολομβιανού συγγραφέα Gabriel García Márquez είναι διάχυτο σε όλο του το μυθιστόρημα ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας. Ο Márquez δανείζεται σκηνές από τη παιδική του ηλικία και γράφει για τον έρωτα, την πίστη και γενικά για τη παρακμή της λατινοαμερικάνικης κοινωνίας, όπως αυτή φαίνεται μέσα από τα πρόσωπα της ιστορίας. Κυρίως γράφει για τον έρωτα σε όλες τις μορφές του και αναδεικνύει την υπομονή που μπορεί να διαθέτει κάποιος σ' αυτόν. Ο τίτλος του μυθιστορήματος δεν είναι τυχαίος, καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται στα χρόνια που η χολέρα θερίζει τη νότιο Αμερική και αποτελεί φόβητρο για τους ανθρώπους. Ο Márquez δίνει όμως μία άλλη διάσταση της αρρώστιας, καθώς παρομοιάζει τα συμπτώματα της με αυτά του έρωτα. Ταυτίζει τη θλίψη της αγάπης χωρίς ανταπόκριση με τη σοβαρή αρρώστια, όπως η χολέρα δε διαθέτει γιατρικό, έτσι και ο ανεκπλήρωτος έρωτας δε μπορεί να θεραπευτεί. 

  Η ιστορία διαδραματίζεται στις ακτές της Καραϊβικής στα τέλη του περασμένου αιώνα, και αναφέρεται στον έρωτα δύο νέων του Φλορεντίνου και της Φερμίνας. Πρωτοερωτεύονται όταν εκείνη είναι 18 χρόνων και εκείνος 22,δεν καταφέραν όμως να ενωθούν αμέσως. Οι διαθέσεις του πατέρα της Φερμίνας δε συμβαδίζουν με την επιθυμία των νέων και έτσι δίνει τέλος σ'αυτή τη σχέση πριν καν αρχίσει, αφού μετακομίζουν στην επαρχία και ο Φλορεντίνο μένει πίσω. Η Φερμίνα παντρεύεται το γιατρό Ουρμπίνο και αποκτά μαζί του οικογένεια, ενώ ο Φλορεντίνο παρέμενε εργένης, αν και είχε αναρίθμητες περιπέτειες και ερωτικές εμπειρίες. Ψυχικά όμως, ο Φλορεντίνο μένει πιστός στην γυναίκα που πρωτοαγάπησε, καμία δεν κατάφερε να τον αγγίξει, παρά μόνο η Φερμίνα. 

  Η πίστη και η υπομονή είναι οι αρετές που παρουσιάζει το μυθιστόρημα. Ένας άντρας έμενε πιστός σε μία γυναίκα που αγαπούσε και που ποτέ δεν ήταν στα αλήθεια δική του, έμενε πιστός σε έναν έρωτα χωρίς πραγματική ένωση. Πίστευε στην ιδέα του έρωτα και ας μην ερχόταν ποτέ. Στο βιβλίο ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, κυριαρχεί ο έρωτας χωρίς ένωση και το αντίθετο, η ένωση χωρίς αληθινό έρωτα. Ο Marquez παρουσιάζει το γάμο του γιατρού και της Φερμίνας, ώς μία σύνδεση χωρίς την ύπαρξη αγάπης, οι δυο τους είναι μαζί γιατί ο γάμος τους είναι ένα κοινωνικά αποδεκτό γεγονός. Ο γιατρός Ουρμπίνο αντιλαμβάνεται τη συμβατικότητα του γάμου τους, από το μήνα του μέλιτος ακόμα.

     " Εκείνος ήξερε πως δεν την αγαπούσε. Την είχε παντρευτεί γιατί του άρεσε η περηφάνια της, η σοβαρότητα της, η δύναμη της κι ακόμα και για μια σταλιά δικιά του ματαιοδοξία" 

  Από την άλλη ο επίμονος έρωτας, αυτός που υπάρχει χωρίς τη φυσική σύνδεση. Ο Φλορεντίνο προσπαθεί να γεμίσει το κενό στην καρδία του με τη σωματική επαφή, να αντικαταστήσει αυτο το επίπονο κενό με το sex, αυτό όμως δεν αναπληρώνεται ποτέ. Η απόσταση του Φλορεντίνου και της Φερμίνας μεγαλώνει σε όλη τη διάρκεια του έργου, ο ανεκπλήρωτος έρωτάς τους είναι το background σε όλα τα γεγονότα της ιστορίας. Δε μπόρεσαν να ζήσουν έναν ολοκληρωμένο νεανικό έρωτα .

  Το τέλος έχει μία δόση απο happy ending. Με το θάνατο του Ουρμπίνο δίνεται στο ζευγάρι η ευκαιρία να γίνουν πραγματικοί εραστές λίγο πριν το τέλος της δικής τους ζωής, να ζήσουν τον τέλειο έρωτα σε όλες του τις μορφές, τι και αν έχουν περάσει τα χρόνια και έχουν χάσει την λάμψη τους, τώρα είναι η δική τους ώρα. Μετά λοιπόν από 51 χρόνια, 9 μήνες και 4 ημέρες επιτέλους ο Φλορεντίνο και η Φερμίνα είναι μαζί, στα γεράματα, αλλά τι σημασία έχει, άλλωστε δεν λένε ότι ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά.